Er was een tijd dat er meerdere chipszakken per dag doorheen vlogen in de GK en er met zekere regelmaat een pitstop bij de patatzaak werd gemaakt na een kroegbezoek waarin al de nodige liters bier waren vergoten. In deze glorie-dagen had dit geen enkel effect op mijn vetpercentage. Een combinatie van een bezig leven, jongschap en awesome genen. Helaas kwam hier, zoals aan alle fijne dingen des levens, een eind aan.
In het leven van een city chick komt er een punt waarop je merkt dat die dagelijkse derde portie, afgetopt met een halve reep Tony’s wel degelijk wat extra centimeters op je love handles betekenen. Niet acceptabel natuurlijk en reden om dan toch die stap te zetten waarvan je hoopte dat je hem nooit zou hoeven maken: sport.
Eerlijk is eerlijk, ook al ben ik heel goed in heel veel dingen, sporten is daar niet een van. Alle sporten waar een bal mee gemoeid is vallen al af, paarden stinken als de pleuris, mjin hand-oog coördinatie is ook niet om over naar huis te schrijven, de gym is veel- veel te awkward. Hardlopen dus. Eigenlijk hoef ik hierbij alleen maar m’n ene voet voor de andere te zetten en vol te houden. Totaal doable.
Sinds kort sleep ik mezelf dus een paar keer per week van de bank en trek ik mijn neon-roze hardloopschoenen aan. #fitgirl all the way. Dat ik dit over heb voor mijn body wil wel wat zeggen. Als hardloper leer je de wereld op een andere manier kennen. And it aint always pretty. Naast de charmante kledij en gutsende oksels is er genoeg akward input om aan de dagelijkse behoefte te voldoen.
Natuurlijk staren mensen je altijd aan alsof ze denken; 'wat een rennende retard'. Niet op onwaarheid gebaseerd, dus probeer ik de blikken te negeren. Daarnaast komt het nogal regelmatig voor dat je andere hardlopers tegen komt die dan heel awkward naar je lachen of knikken. Juk. En als je dan net hebt besloten zelf ook maar eens een teken van levenserkenning te geven aan je tegemoetkomer, word je uiteraard straal genegeerd.
Langs mijn vaste rondje ligt de hogeschool, met daarnaast een groot kruispunt. Gezien mijn zeer lichte huid ben ik op dit punt een vuurtoren met benen en hangt er bovendien een walm van natuurlijk odeur om me heen. Topmomentje om te wachten voor het stoplicht tussen de knorrende HBOers die wachten tot ze hun onderwijsgebouw in kunnen wandelen...
Dolle pret dus dat hardlopen. Hier nog even een motiverend plaatje met Channing Tatum.
Dolle pret dus dat hardlopen. Hier nog even een motiverend plaatje met Channing Tatum.
XOXO ACC
Geen opmerkingen:
Een reactie posten