Soms moet je mensen gewoon niet. Andere mensen zitten op dezelfde golflengte der awesomes als jijzelf. Het komt ook voor dat je mensen heel graag mag, maar diegene nog niet zo goed kent en je beide dronken bent. Bij dat soort relaties voel je je net Atlas en zijn de stiltes die vallen de berg die hij gedwongen is te beklimmen. Je wílt het dolgraag gezellig hebben, maar het lukt gewoon niet. Direct nadat er eindelijk weer iets wordt gezegd keert de stilte direct weder.
Een goed voorbeeld ter illustratie zijn de vrienden van je vriendje. Of beter nog; de vriendinnen van de vrienden van je vriendje. Qua uiterlijk, interesses en levensstijl helemaal in je laantje. Doch wanneer de mannen naar buiten gaan voor een sigaretje en in hun naïvité jullie alleen laten zo rond het uur waarop de eerste kotsende vrienden al naar huis zijn gesleept; geen primetime.
Na de gebruikelijke opmerkingen over de kerstversiering in de kroeg en alle feitjes die je kon opnoemen over Formule 1 (naar aanleiding van de race die zich op de tv naast jullie afspeelt) bezwijk je onder het gewicht der awkardness en kan je niets anders dan de stilte aanvaarden. Het is geen onwil, het is geen haat, het is dronken awkwardness.
Wat zijn jullie Atlas momentjes?
XOXO ACC
Geen opmerkingen:
Een reactie posten