Awkwardness op de werkvloer #1

Gedurende de dag komt er meestal een breed scala aan ongemakkelijke momentjes voorbij. Je hebt bijvoorbeeld je rok in je onderbroek laten hangen, je huisbaas maakt een opmerking die een aantal stadia te ver gaat, of - en deze nare had ik laatst - je denkt dat je iemand herkent en dat blijkt, op een veel te laat moment, totaal iemand anders te zijn.

In de tweede week van de kerstvakantie was ik als een van de weinige collega's gewoon weer aan het werk. Inderdaad, aan het werk. Inderdaad, in de week na de kerstvakantie Dat betekent dus niet alleen dat er collega's gemoeid zijn in dit verhaal, wat het awkwardness niveau bij voorbaat al verhoogt, maar ook dat het de meest ongemakkelijke week van het jaar is. Wanneer wens je iemand wel of geen gelukkig nieuwjaar, wanneer geef je iemand één, twee of drie zoenen en - ga je liegen tegen mensen die gewoon echt kut zijn? Allemaal overwegingen die het leven van een awkward city chick er niet makkelijker op maken. Bovendien zijn er, totaal buiten het verhaal dat ik hier eigenlijk wil vertellen, altijd van die vage mensen die aan het eind van de week beginnen te snotteren: 'Oh, mág ik het eigenlijk nog wel zeggen?' Die mensen mogen ze echt in hun knieholte schieten.

Rustig, niets vermoedend, wandel ik de gang op mijn werk door. Tot ik daar een collega zie staan, die ik nog maar een keer eerder heb gesproken. Collegiaal als ik ben roep ik al van afstand:
'Hé, hoi, hoe is het? Heb je een fijne vakantie gehad?'
'Hoi!' roept ze enthousiast terug 'Ja, zeker, was echt even lekker, en jij dan?'
Bij haar aangekomen realiseer ik me dat ze niet degene is waarvan ik denk dat ze was en ik volgens mij nog nooit eerder een woord met haar heb gewisseld. Tegelijk zie ik datzelfde besef in háár ogen groeien. Kak.
'Eh... Ja, nee, was leuk. Ja... Ja, oké, werk ze hè..' Maar voordat ik me stijlloos uit de voeten kan maken vraagt ze me wat ik dan zoal heb gedaan met de kerst. Damnit. Ik kan nog steeds de spierpijn voelen van het samenknijpen van m'n billen.